این آشكارسازی‌ها پس از یك آزمایش بر روی میمونها بوجود آمده كه نشان می‌دهد درك رنگی ما با جهان بیرونی شكل گرفته اما از هیچ الگوی از پیش‌ تعیین شده‌ای پیروی نمی‌كند.

در این كار كه در مجله نیچر منتشر شده، جی نایتس، محقق «دید رنگی» داننشگاه واشنگتن به تزریق یك ویروس به چشمان میمون‌ها پرداخت كه آنها را قادر به دیدن قرمز و سبز و زرد می‌كرد.

جالب این كه این گروه میمونها توانستند اطلاعات جدید را علیرغم اینكه مغز آنها بطور ژنتیكی برای واكنش در برابر علائم قرمز برنامه‌ریزی نشده بود، دریافت كنند.

نتیجه این پژوهش آن بود كه پس از چهار ماه این میمونها توانستند برای اولین بار، بطور كاملا رنگی، به مشاهده جهان بپردازند.

این شیوه مبتكرانه علاوه بر اینكه به انسانهای دارای عارضه كوررنگی اجازه تشخیص قرمز از سبز را داده، همچنین می‌تواند بینایی را به نابینایان بازگرداند.

بیماران دچار انحطاط ماكولا مرتبط با كهنسالی كه رایج‌ترین دلیل نابینایی در پیری است، در میان میلیونها افرادی هستند كه از این شیوه بهره خواهند برد.

مهمتر اینكه به این میمونها، ژن انسانی تزریق شد. این بدان معناست كه از این شیوه می‌توان بر روی انسان نیز استفاده كرد.

یافته‌های سال 2009 دانشمندان را بر آن داشت تا به بررسی آنچه میمونها واقعا دیده‌اند بپردازند و دریافتند كه هیچ برداشت از پیش‌تعیین شده‌ای منسوب به هر طول موج در آنها وجود ندارد.

دانشمندان اكنون بر این باورند كه مغز انسانها نیز در زمان تولد و هنگامی كه نورونها برای واكنش به رنگ در حالت پیش فرض تنظیم نشده‌اند،‌به شكل مشابه رفتار می‌كند.

تحقیقات دیگر نشان داده كه برداشتهای متفاوت از رنگها واكنش احساسی انسان را به سایه‌های مشابه آن تغییر نمی‌دهد.

آنها دریافتند كه واكنشهای افراد به رنگ آبی به دلیل طول موج كوتاه نور برخورد كننده با شبكیه متمایل به یك تاثیر آرام‌كننده است.

این در حالیست كه طول موجهای طولانی‌تر مانند زرد، نارنجی و قرمز می‌تواند انسان را هوشیارتر سازد.

نایتس اظهار كرد: به نظر من آزمایشات اخیر ما را به ایده‌ای رهنمون كرده كه همه ما رنگها را مشابه نمی‌بینیم.

این در حالیست كه به گفته جوزف كارول، یك دانشمند دید رنگی دیگر از دانشكده پزشكی ویسكونسین، مطمئنا افراد رنگها را متفاوت از یكدیگر می‌بینند.